Een spannende week in het ziekenhuis

Zoals waarschijnlijk opgevallen is hebben wij het geboortekaartje van Jesse vrij laat verstuurd. De reden daarvoor is dat we na de geboorte van Jesse een hele spannende week hebben gehad.

De nacht na Jesse zijn geboorte kreeg Jesse een veel te snelle ademhaling. Jesse bleek een infectie te hebben. We zijn toen met de ambulance naar Manila gebracht omdat de kwaliteit van zorg in Manila veel beter is dan bij ons op het eiland. Naar Manila reizen is een lange reis. Eerst moet je ongeveer drie uur met de boot en daarna is het nog ruim twee uur rijden. In Manila staat het verkeer vaak vast en zelfs voor een ambulance met loeiende sirenes en zwaailichten is het moeilijk om door het verkeer te komen. Daar komt bij dat ambulances in de Filippijnen vaak hun sirene misbruiken (zelf hebben we een keer een ambulance met sirene en zwaailichten de drive tru in zien rijden) waardoor veel mensen geen ruimte maken. Remco knapte bijna uit zijn vel toen een voetganger voor onze ambulance met zwaailicht en sirene overstak en met zijn hand ons een stopteken gaf.

Na ruim zes uur kwamen wij aan in het ziekenhuis in Manila. Daar hebben de dokters tot diep in de nacht verschillende onderzoeken uitgevoerd. De infectiewaarde bleek tijdens de reis naar Manila flink gestegen te zijn. In het ziekenhuis kregen we een kamer waar we samen met Jesse konden verblijven. Jesse kreeg een meter waarmee zijn hartslag en zuurstofgehalte in de gaten werden gehouden en daarnaast kreeg hij een infuus en twee verschillende antibiotica.

Na een paar dagen mocht Jesse van de monitor af. De infectiewaarde ging ook vrij snel naar beneden en was binnen een paar dagen normaal. Vanwege de extreem hoge waarde bij aankomst en het feit dat wij in de provincie wonen en dus ver van goede medische zorg, moesten we van de dokters in het ziekenhuis blijven waar zij voor zeven dagen antibiotica aan Jesse wilden geven. Het infuus gaf bij Jesse veel problemen. Het moest verschillende keren opnieuw ingebracht worden. Het prikken deed Jesse zichtbaar pijn en soms stonden de tranen ons in de ogen als de dokter hem verschillende keren moest prikken om het infuus weer in te brengen.

Deze week is een ontzettend spannende tijd voor ons geweest, maar we waren ook ontzettend blij dat Ellie haar ouders en zus voor de bevalling waren overgekomen naar de Filippijnen. Opa en tante Greetje hebben voor Iris en Matthijs gezorgd toen wij in Manila waren en oma is met ons meegegaan naar Manila. Het was geweldig dat zij bij ons waren. Jesse is nu weer helemaal gezond en we genieten van het samen met zijn vijven zijn.